Dag drie. Op naar de Sacré Coeur vanaf Hardrock Café en de Passage Joffroy en door de andere daarop aansluitende passages. We struikelen natuurlijk weer over een Philippe Starck restaurant, maar dat doet niks af aan de prachtige oude pandjes, lambriseringen, geveltjes en etalages. Geopend in 1845 ademt het de sfeer van die jaren, van de Roaring Twenties en het interbellum. Hotel Chopin wordt zeer zeker het hotel waar ik de volgende keer ga overnachten! Langs de Moulin Rouge (dat overdag absoluut niet de moeite waard is om te bekijken) wandelen, slenteren, strompelen we piepend en krakend omhoog naar de Place du Têrtre. Ik herinner me dan ook weer, met kramp in de benen en knieën die in opstand komen, dat het slimmer is om met de bus of metro naar de Sacré Coeur te gaan en dan te voet af te dalen. Het verschil tussen schuifelend wel of niet door te kunnen naar de Sacré Coeur bedraagt volgens mij maar 10 extra toeristen; uiteindelijk zijn we er en M. had gezegd wel even naar binnen te willen. Dat “even” valt tegen; het plein voor de basiliek wordt ingenomen door een uitzichtloze zigzag slang van wachtenden.

Met de Funiculaire naar beneden. Een hulpvaardige man vertelt ons dat de kassa vanwege technische mankementen gesloten is en toont het handgeschreven bericht op de glazen ruit. We betalen 8 Euro en 40 cent en we hoeven niet door de poortjes, maar hij helpt ons behulpzaam door het zijpoortje, waarna we in de gondel van het treintje stappen. Terwijl we afdalen zie we hoe de politie de man in de kraag vat en afvoert. Beneden aangekomen controleren we de prijs van een kaartje en dat blijkt slechts twee Euro te zijn. We zijn dus voor 40 cent getild, opgelicht, genaaid! Aan de andere kant; waar koop je nog een leuk verhaal voor € 0,40! We eten wat bij Les Oiseaux en concluderen dat we hier in ieder geval niet meer terugkomen. Het is pas 2 uur in de middag dus besluiten we toch nog maar even naar de Eiffeltoren te gaan en naar Palais de Tokyo waar we helaas niet in kunnen omdat er Squash wedstrijden gehouden worden. Langs de Seine koop ik een ijsje en zie dat ze ook bananen met Nutella verkopen, datzelfde van gisteren bij Heureux comme Alexandre, voor twintig Euro. Hier voor zes! Met mijn fabuleuze inzicht in en ervaring van Parijs lopen we langs het gedenkteken voor en de brug over waar Diana haar einde vond. Na een rommelige rit met het openbaar vervoer lopen we naar het hotel terug en komen langs een supermarkt waar een grote zwarte man met gekruiste armen voor de borst aangeeft dat hij de eigenaar is, althans dat denkt hij. De naam van de supermarkt is namelijk “Votre Marché”. Ik spreek hem daar dan ook op aan en sommeer hem om weg te wezen! Hij kijkt verbaasd, weet niet wat te doen en komt met een vragende blik in de ogen, maar met de armen intussen omlaag, op mij af. Ik leg hem uit dat hij voor “Ma Marché” staat en dat ik daar niet van gediend ben. Hij is verbijsterd, moet een milliseconde nadenken en lacht luid. Als vrienden gaan we uit elkaar. Bij het hotel ontspan ik mij bij een Ricard en bij Pizzeria Peppe tegenover ons hotel eindigen we de avond met een fantastische maaltijd. Pizza, Mocktail, Bier, vlees- en kaasplank, Wodka Jus, Campari Jus, Vitello Tonnato, Limoncello van de zaak, perfecte espresso met Amaretto Disaronno. “Dessert? Non merci!”